Η Δήμητρα (Τούλα) Τσακιρίδου-Πρασσά γεννήθηκε το 1927 στο Βύρωνα. Η μητέρα της ήταν από τη Μυτιλήνη και ο πατέρας της είχε έρθει πρόσφυγας από τη Μ. Ασία. Μικρή έμενε στη Νέα Ιωνία και όταν ήταν 2 χρονών, ορφάνεψε από πατέρα. Ήταν μοναχοπαίδι. Η μητέρα της για να ζήσουν, δούλευε σε εργοστάσιο στην Καλλιθέα και την πρόσεχε η γιαγιά της.
Μετακόμισαν στο Βύρωνα όταν ξεκίνησε το σχολείο και έμεναν μαζί με τους παπούδες και τα αδέλφια της μητέρας της, που ήρθαν από τη Μυτιλήνη στην οδ. Μαγνησίας, σε σπίτι που είχε αγοράσει παλιότερα ο πατέρας της. Ο θείος της δούλευε στα λατομεία. Και η θεία της παντρεύτηκε το μεγαλύτερο γυιό ενός κομμουνιστή παπά, ο οποίος την πρόσεχε σαν πατέρας της, κατά τα λεγόμενα της Τούλας.
Η κατοχή έφερε τους Γερμανούς και κοντά στο σπίτι της, αφού επίταξαν ένα σπίτι επί της οδού Μαγνησίας. Ήταν 14 χρονών αντιλήφθηκε την κατάσταση και πήρε θέση. Έβλεπε την εγκληματική δράση των Γερμανών και των ελλήνων εθνικιστών/καταδοτών. Έζησε αρχικά την απαγόρευση κυκλοφορίας, τη δολοφονική πείνα το δεύτερο χειμώνα. Διηγείται για την πείνα. «Παιδάκια πέθαιναν από ασιτία, ξαπλωμένοι στους δρόμους. Όλος ο Βύρωνας ανέβαινε στο βουνό και μάζευαν ξύλα, κουκουνάρια, χόρτα με προσοχή γιατί δεν υπήρχε η ελευθερία. Τα ξύλα τα βάζαν στις φωτιές. Κάνανε και εμπόριο μερικοί με τα ξύλα μέχρι που στέρεψαν.» Ξεκίνησε την αντιστασιακή της δράση με τις βυρωνιώτισσες μαθήτριες του γυμνασίου στο Παγκράτι που έκαναν μια επιτροπή για να οργανώσουν συσσίτια.
Το '41 παίρνεται η απόφαση για την ίδρυση του ΕΑΜ. Άρχισαν πιο αυστηρά μέτρα επιτήρησης από τους Γερμανούς. Το Σεπτέμβρη του '42, βρέθηκε στην πρώτη σειρά της αλυσίδας της πρώτης μεγάλης διαδήλωσης προς το Σύνταγμα, αντίθετα με τη θέληση του νεαρού καθοδηγητή της που ανησυχούσε γιατί ήταν πολύ μικρή. Η πορεία κτυπήθηκε από το Ιταλικό ιππικό. Ήταν το πρώτο βάπτισμα του πυρός. Έπειτα η Τούλα, μέσω μιας γυναίκας στελέχους του ΚΚΕ, οργανώθηκε σε αντιστασιακό δίκτυο, εντασσόμενη σε ομάδα με άλλα κορίτσια. Παράλληλα, άρχισε να κρύβει στο σπίτι πολεμοφόδια για τη στήριξη του ένοπλου αγώνα ενάντια στους Γερμανούς, κάτω από τη μύτη τους.
Στο σχολείο οι πρόεδροι των τμημάτων, που είχε 100 μαθήτριες το καθένα, μαζευόταν κάθε βδομάδα και μέσα γινόταν ζυμώσεις. Περί το τέλος του 42 έκαναν μια μεγαλύτερη ομάδα φτιάξανε την οργάνωση Λεύτερη νέα, οργάνωσή χαλαρή, που μετά το μεγάλο αναβρασμό από τον Οκτώβρη μέχρι και τον Φεβρουάριο, αυτή μαζί με άλλες οργανώσεις δημιούργησαν την ΕΠΟΝ. Έκαναν συνεχώς στρατολογίες για τις αντιστασιακές οργανώσεις. Στη σχολική οργάνωση της ΕΠΟΝ οργανώθηκαν όλα τα δραστήρια κορίτσια του σχολείου, η Ρώτα, η Νεδάκη, η Τσιφλάκου, η Συνοδινού, η Σταματιάδου, η Γλύκαντζη, κλπ. Όταν άρχισε να συγκροτείται η πολιτοφυλακή του ΕΛΑΣ της Αθήνας, η Τούλα συνδέεται μαζί τους. Το σπίτι της ήταν ένα από τα στέκια που μαζευόταν ο Μαρτάκης, ο Κολλημένος και τα άλλα στελέχη του αντιστασιακού αγώνα.
Η Τούλα έβγαινε με το χωνί στα πλαίσια των δράσεων ενημέρωσης των κατοίκων για τις δράσεις της αντίστασης και τις νίκες στο μέτωπο των Σοβιετικών με τους Ναζί. Στο μπλόκο του Βύρωνα είχαν φυγαδευτεί στη Δάφνη, όπου έγινε ξανά μπλόκο και μετά στην Καλλιθέα, όπου έγινε και εκεί μπλόκο και εκτελέσεις, από τους Ναζί με έλληνες καταδότες. Στο μπλόκο στο Κατσιπόδι βρέθηκε μαζί με τους συγγενείς και τους κατοίκους που προσπαθούσαν να βρουν τους δικούς τους ανάμεσα στους εκτελεσμένους.
Ξαναγύρισε στο Βύρωνα που ήταν χρεωμένη ως οργανωμένη. Στη συνέχεια στάλθηκε στον Υμηττό μαζί με τον Περτσεμλή για να βοηθήσουν να στηθεί οργάνωση. Ο Περτσεμλής σκοτώθηκε σε μια οικονομική εξόρμηση από ένα φασίστα. Στήθηκε μια γερή οργάνωση, παρά το μεγάλο κτύπημα με τις εκτελέσεις των επονιτών στο Κάστρο του Υμηττού.
Μαζί με ΕΠΟΝίτες και ΕΠΟΝίτισσες από το Βύρωνα και το Παγκράτι είχαν μια πολύμορφη αντιστασιακή δράση ενημέρωσης με συνθήματα στους τοίχους, τύπωμα προκηρύξεων, χωνιά. Οργάνωναν την αλληλεγγύη, αλλά και πλούσιες πολιτιστικές δράσεις. Έγραφαν τραγούδια όπως τον ύμνο της ΕΠΟΝ με το Φίλερη και τον Ιωάννου, έκαναν μουσικές βραδιές. Δεν τους έλειψαν τα γλέντια.
Έζησε την απελευθέρωση στο Βύρωνα και τα Δεκεμβριανά. Πήρε το δρόμο για το βουνό, έφτασε μέχρι τη Θεσσαλία, αλλά γύρισε μαζί με τους άλλους όταν πήραν την εντολή για οπισθοχώρηση με τη συμφωνία της Βάρκιζας. Έφτασε πίσω στην Αθήνα το ’45. Οι περισσότεροι είχαν συλληφθεί, φυλακιστεί, εξοριστεί, άλλοι πήραν τα βουνά με το δεύτερο αντάρτικό. Τους είχε χάσει όλους, στο Βύρωνα δεν υπήρχε πια οργάνωση. Η Τούλα ήταν ακόμα μικρή, 17 χρονών, και παρά τις δυσκολίες κατάφερε και τέλειωσε το γυμνάσιο. Έπιασε πάλι επαφή. Δούλεψε στις επιτροπές στήριξης φυλακισμένων. Έτρεχε από στρατοδικείο σε στρατοδικείο και από φυλακή σε φυλακή.
Παντρεύτηκε το 1949 τον Νίκο Πρασσά και γέννησε 2 παιδιά. Τον Ηρακλή και τον Στράτο. Δραστηριοποιήθηκε στη συνέχεια ακόμα και πριν τη δικτατορία και ειδικά μετά στα δημοτικά θέματα και τα τοπικά προβλήματα. Εκλέχτηκε επανειλημμένα δημοτική σύμβουλος. Πρωτοστάτησε για να γίνουν στο Βύρωνα έργα πολιτισμού, να διεκδικηθούν και να δημιουργηθούν χώροι για τη νεολαία (Ταπητουργείο), να ιδρυθούν και να βρεθούν χώροι για τα ΚΑΠΗ. Δικό της επίτευγμα είναι η δημιουργία των χώρων πολιτισμού και αθλητισμού στα Νταμάρια της Εργάνη (θέατρο Βράχων κ.α.).
Ήταν μια γυναίκα δραστήρια, ασυμβίβαστη, δημιουργική, με ανοιχτό μυαλό που έδινε συνέχεια μάχες για τους ανθρώπους. Τίμησε την έννοια αριστερή σε όλη της την έκταση και το μεγαλείο. Η ζωή της ήταν μια συνεχής προσφορά, έδωσε νόημα στην ύπαρξη και τη λέξη άνθρωπος. Η Τούλα θα μείνει αξέχαστη σε όσους την γνώρισαν και πρέπει να μείνει αξέχαστη και στη συλλογική μνήμη των κατοίκων του Βύρωνα.
