Ψήφισμα για την εκπαίδευση
Η κυβέρνηση ψήφισε το καλοκαίρι στη βουλή το νομοσχέδιο με τίτλο «Αναβάθμιση του Σχολείου και Ενδυνάμωση των Εκπαιδευτικών», επιδιώκοντας να ισοπεδώσει ό,τι έχει απομείνει από το δημόσιο σχολείο, που έχει σοβαρές αρνητικές συνέπειες για το χώρο της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Για άλλη μια φορά, μετά τις αντιδραστικές αλλαγές στο σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και την κατοχύρωση της ισοτιμίας των τίτλων ΑΕΙ και κολλεγίων, προχώρησε μέσα στο καλοκαίρι, με τα σχολεία κλειστά, σε αλλαγές που θίγουν τον σκληρό πυρήνα της μορφωτικής διαδικασίας και της λειτουργίας των σχολείων.
Ο νόμος που ψηφίστηκε δεν αποτελεί απλά μια αντιδραστική στροφή. Εμπεριέχει όλο το αντιεκπαιδευτικό πλαίσιο των ανεπιτυχών προσπαθειών των προηγούμενων κυβερνήσεων να υποτάξουν το σχολείο στις κατευθύνσεις ΕΕ -ΟΟΣΑ -Παγκόσμιας Τράπεζας και κεφαλαίου. Επιδιώκει να απορρυθμίσει στον πυρήνα τους όλες τις διαστάσεις του δημόσιου σχολείου. Αξιακά, παιδαγωγικά, μορφωτικά, λειτουργικά, εργασιακά, ενώ πλήττει τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών, τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών.
Οι βασικές πλευρές του νόμου που παρουσιάστηκαν με ένα «ελκυστικό» περιτύλιγμα για την παραπλάνηση της κοινής γνώμης, έχουν να κάνουν με:
Α) Την εισαγωγή βασικών κλάδων γνώσης επιφανειακά-αποσπασματικά και χωρίς εμβάθυνση με τη μορφή «δεξιοτήτων» προσαρμοσμένων στις ανάγκες της αγοράς.
Β) Η αυτονομία της σχολικής μονάδας που εισήγαγε ο νόμος, προάγει το νεοφιλελεύθερο αφήγημα της Ν.Δ. για την αποδέσμευση του κράτους από την υποχρέωση να στηρίζει βασικά κοινωνικά αγαθά και παροχές όπως η υγεία και η παιδεία και διαπνέει ολόκληρο το νόμο. Εισάγει υβριδικά μοντέλα εκπαίδευσης όπως η αντεστραμμένη τάξη, που ευνοεί την «αριστεία» των λίγων και υπονομεύει τη μόρφωση για τους πολλούς, αποδίδοντας ταυτόχρονα ατομικά στον μαθητή και την οικογένειά του την ευθύνη για την πρόοδό του, προβάλλοντας το δόγμα του ΟΟΣΑ « δεν μπορούν και δεν χρειάζεται όλοι να μορφωθούν».
Η αξιολόγηση των μαθητών που επιδιώκει να εφαρμόσει δημιουργούν μηχανισμούς διαχωρισμού και απόρριψης. Εισάγει εξετάσεις παντού, θεσμοθετεί την ελληνική έκδοση του PISA, που θα αποτελέσουν αξιολογικό εργαλείο, τροφοδοτώντας την ενοχοποίηση των εκπαιδευτικών, των μαθητών, των γονιών για την αποτυχία του σχολείου, απενοχοποιώντας τις κοινωνικές ανισότητες και τις πολιτικές που τις παράγουν. Στα πλαίσια της αυτονομίας εισάγονται η υλοποίηση προγραμμάτων με ΜΚΟ, επιχειρήσεις και όποιους άλλους αποφασίσει ο διευθυντής.
Μέσω της αυτονομίας προωθείται το επιχειρηματικό μάνατζμεντ στη λειτουργία του δημόσιου σχολείου. Εισάγει την εμπορική εκμετάλλευση των δομών του δημόσιου σχολείου, την εκμίσθωση χώρων για να διασφαλίζεται η χρηματοδότηση, την εξασφάλιση χορηγιών και δωρεών και ποικίλλων παροχών από τρίτους, ιδιώτες και φορείς, με τη νομιμοποίηση της «επαιτείας» των σχολείων στην αναζήτηση χορηγών για να επιβιώσουν και με προφανή τη δυνατότητα ανταποδοτικής παρέμβασης στο περιεχόμενο και τη λειτουργία του σχολείου.
Δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη μεταφορά αρμοδιοτήτων στους δήμους καθώς δίνει τη δυνατότητα λειτουργίας των ΚΔΑΠ στο ωράριο του ολοήμερου σχολείου. Το πνεύμα του νόμου είναι σαφές: Εξετάσεις παντού, γνώση πουθενά. Ατομικός ανταγωνισμός παντού, συνεργασία πουθενά. Φόβος και υποταγή παντού, δημοκρατία πουθενά. Επιχειρηματικότητα και επιχειρηματικά συμφέροντα παντού, δημόσιο δωρεάν σχολείο πουθενά. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι:
· Η δημιουργία σχολείων δυο ταχυτήτων με ανταγωνισμό σε κάθε τοπική κοινωνία
· Η πτώση του μορφωτικού επιπέδου για τα παιδιά από τα οικονομικά και κοινωνικά αδύναμα στρώματα
· Η κυριαρχία του ανταγωνισμού, του διχασμού και των διακρίσεων στο εσωτερικό του σχολείου
· Αποκλεισμός χιλιάδων υποψηφίων από τα ΑΕΙ με τη θεσμοθέτηση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής (ΕΒΕ)
· Εξίσωση επαγγελματικών δικαιωμάτων αποφοίτων ιδιωτικών κολλεγίων και δημοσίων Πανεπιστημίων
Εισαγωγή της Τράπεζας Θεμάτων στο Λύκειο
· Αλλαγές στο ωρολόγιο πρόγραμμα με τη συρρίκνωση διδακτικών αντικειμένων (κοινωνικές επιστήμες-καλλιτεχνικά)
· Αποδυναμώνεται ο σύλλογος Εκπαιδευτικών ως κυρίαρχο όργανο της λειτουργίας των σχολείων, ενώ ενισχύεται κυριαρχικά η θέση του διευθυντή-μάνατζερ, που μεταξύ άλλων θα αναζητά χορηγούς για τη βελτίωση των οικονομικών του σχολείου
Η κατάσταση που διαμορφώνεται είναι πολύ σοβαρή. Όλοι οι φορείς της εκπαίδευσης μαζί με την τοπική αυτοδιοίκηση να βρούμε κοινό αγωνιστικό βηματισμό. Απαιτούμε, την απόσυρση του αντιεκπαιδευτικού νόμου.
Απέναντι στον εκπαιδευτικό Αρμαγεδώνα να προστατεύσουμε το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης: Να δώσουμε τη μάχη για ένα σχολείο των όλων, των ίσων, των διαφορετικών, απέναντι στο σχολείο φυτώριο της μορφωτικής ανισότητας που ξορκίζει τους αδύναμους μαθητές- τριες. Να υπερασπιστούμε όλοι μαζί ένα σχολείο των οραμάτων, του πολιτισμού, της χειραφέτησης, της ενιαίας γνώσης. Να αντιπαλέψουμε το σχολείο της χορηγίας, της ένδειας, του φόβου και της χειραγώγησης.
